سه معنای اصلی برای هرمنوتیک شمرده میشود:
یک: هرمنوتیک به معنای کلاسیک، یعنی فن تفسیر صحیح متون بخصوص متون مقدس و شرعی
هر منوتیک به این معنا نقش کمکی داشته و یاور کار تفسیر بود. این معنا از هرمنوتیک تا زمان شلایرماخر وجود داشت.
دو: هرمنوتیک به عنوان روش شناسی علوم انسانی
پس از شلایرماخر دیلتای برای اعاده حیثیت علوم انسانی در مقابل علوم تجربی به طرح هرمنوتیک به عنوان روشی که دعوی حقیقت و شان علمی برای علوم انسانی فراهم میکند پرداخت.
سه: هرمنوتیک به صورت فلسفه کلی تفسیر
این برداشت مبتنی بر این باور است که "فهم و تفسیر نه تنها روش های معمول علوم انسانی، بلکه هم چنین فرایند هایی بنیادی اند که در بطن خود زندگی جریان دارند."
به این ترتیب "تفسیر، ... خصلت ذاتی حضور انسان در جهان است" نیچه هیدگر گادامر و ریکور
کتاب با این طرح نظری به صورت تاریخی معنا و مفهوم هرمنوتیک را در اندیشه ی متفکرانی چون شلایرماخر، دیلتای، هیدکر، بولتمان، گادامر بتی هابرماس ریکور و البته اندیشمندان متاخر تری چون دریدا، رورتی و واتیمو پی می گیرد. این چنین خواننده در طول کتاب با نثر ساده و روان نویسنده و البته ترجمه خوب ابولقاسمی با این مفهوم اشنایی پیدا میکند. یکی از نقاط قوت کتاب شرح و توضیح مفاهیم و اندیشه های دشوار فهم این اندیشمندان در قالبی ساده و مختصر است. کتاب همانطور که برای بسیاری خوانندگان بسنده و کافی است به خواننده گان حرفه ای این حیطه نیز یک طرح کلی و کلیدهای پژوهش های بعدی را میدهد.
